De slagschaduw van Duitslands zwarte verleden is inmiddels minder bepalend, lichtere tinten zijn zichtbaar geworden. Duitsland is steeds meer een ‘normaal’ Europees land. Het deelt in de problemen van het continent, dat het net als vóór 1914 economisch domineert. Buurlanden vragen Duitsland meer leiding te tonen, maar hebben sinds het einde van het tijdperk-Merkel ook zorgen over zijn politieke en economische stabiliteit. 

In het boek tonen Nederlandse historici aan dat de lange Duitse geschiedenis behalve breuken ook doorgaande lijnen kent. (Dis)continuïteiten waren er ook in de Duits-Nederlandse relaties, bijvoorbeeld in de vervlechting en ontvlechting van de Duitse en Nederlandse economie, maar ook in de positie van de studie Duits in Nederland en van het Nederlands in Duitsland.  

Met een beschouwing over de ‘afwikkeling’ van de geesteswetenschappen in de voormalige DDR schenkt dit boek ook aandacht aan de breuk van 1989/1990. Hoe kleuren deze scherpe continuïteiten en discontinuïteiten onze blik op de Duitse actualiteit? En wat kan Nederland leren van de wijze waarop de Oosterburen met hun hoogst complexe en belastende geschiedenis zijn omgegaan?